Lancelot v/d Kammet

Geboren  01-05-1996. Overleden 21-4-2015

 

Vader: Fame v/d Olde Maten

(Parlington Pimpernell x Pooka)

 

Moeder: Hannelore v/st. Weytendaal

(Allright v. Spuitjesdom x Donja v. Weytendonk)

 

Het leven en de liefde van Lancelot.

 
Lancelot is geboren op 1 mei 1996 in het Brabantse dorpje Andel. 
Omdat hij een hengstje was waar niet de nodige potentie in aanwezig was, moest hij helaas vertrekken op stal de Kammet. Ik was daar in die tijd hun wekelijkse verzorgster en als ik zou zorgen voor een plekje, dan mocht ik Lancelot hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Ik regelde een plekje in pension op shetlandstal de Heuvelkamp in Giessen en Lancelot was mijn eigendom.
Lancelot groeide op de Heuvelkamp op en samen deden we van alles. Ik leerde hem kunstjes zoals steigeren, zitten, liggen en voetjes geven en hij leerde mij dat bepaalde pony's heel bijzonder kunnen zijn en leuke streken kunnen verzinnen.
 Zo heb ik hem bijvoorbeeld een keer van de top van de hooizolder moeten halen, uit de huiskamer van mijn ouders, uit de wei met fokmerrie's en 1 x eindigde ik met stukgeslagen eieren in de zak van mijn goede jas terwijl Lancelot in volle galop er vandoor ging. Tja, met hem maakte je tenminste wat mee!
Toen hij 3 jaar oud was, verhuisde hij naar shetlandstal de Volharding. Daar leerde hij voor de kar lopen en ontmoette hij zijn nieuwe beste vriend Orca v/st. de Volharding. 
Ieder jaar werd ook de premiekeuring bezocht en nadat hij de eerste 3 jaar van zijn leven niks ontvangen had, kreeg hij in zijn vierde levensjaar zijn eerste 2e premie! Dolblij waren we omdat niemand dit had verwacht. Hierna zouden er echter nog 3 volgen! 
Toen Lancelot 6 jaar oud was, is hij nog een jaar terug geweest op stal de Heuvelkamp samen met Orca. Daarna had ik een weiland gehuurd in Giessen waar hij en Orca samen zouden kunnen staan. Aangezien ik Orca gekocht had om mee te gaan rijden en Lancelot het vertikte om alleen in de wei te blijven staan, moest er nog een ruin bijkomen. Dit werd de op afstammelingen afgekeurde Leo v/d Mulder. Na een wat stroef begin werd het drietal onafscheidelijk, zodat ik ze de 3 musketiers ging noemen. Lancelot gaf in die tijd ook te kennen dat hij niet meer wenste te werken. Alles wat op zijn rug werd gezet, werd zonder pardon weer gelanceerd. Hij werd dus ons sierpaardje...Ik geef toe dat enige verwennerij hier wel mee te maken kan hebben. 
In 2009 zijn we naar Herwijnen verhuisd, waar we begonnen zijn met het opzetten van stal de Achterweg. Helaas was vlak daarvoor Leo ernstig ziek geworden waardoor hij niet meer het weiland in mocht en kort na de verhuizing verloren we Orca. Het dynamische trio is zo dus uiteen gevallen. Lancelot had het hier erg moeilijk mee en is in die tijd in uiterlijke zin ook erg verouderd.
 
Gelukkig is hij na verloop van tijd hier wel weer bovenop gekomen en ging het weer helemaal goed met hem. In 2011 heeft hij voor het eerst als veulenopvoeder gefungeerd en dat ging hem heel goed af. Omdat het bij ons ook weer ging kriebelen om met de kar te gaan rijden, hebben we in januari 2012 een sulky aangeschaft zodat Lancelot hem weer voor het eerst in 10 jaar tijd mocht gaan trekken. Gelukkig bleek dat hij in die tijd nog niets vergeten was en hij deed het alsof hij de afgelopen 10 jaar niets anders had gedaan. In augustus van dat jaar hebben we de sulky omgeruild voor een marathon wagen en hebben we mooie ritjes met hem gemaakt. Stalgenote Alida was ondertussen ook in training en in januari 2013 is er een begin gemaakt met tweespan rijden met Lancelot en Alida en dat ging fantastisch. Alida moest toen met zwangerschapsverlof en Lancelot ging het weer even alleen doen. Helaas raakte hij in april 2013 geblesseerd en moest hij gedwongen met pensioen. Hij had een tunnelsyndroom opgelopen in 1 van zijn achterste voeten, en moest een tijdje op rust.

In de zomer van 2015 raakte hij een aantal keren hoefbevangen, waardoor het ons een beter idee leek om hem in het vervolg thuis te houden. Hij had wat moeite met het verwerken van de suikers en we wilde dit voor zijn voor er ergere complicaties op zouden treden. Samen met onze toenmalige hengsten Flavino en Google is hij in september 2014 naar huis gekomen. In die tijd heb ik hem mee laten doen aan de gratis PPID check van de GGD. Helaas bleek  Lancelot met zijn 18 jaren Cushing te hebben, een tumor in de hypofyse die de afgifte van hormonen volledig ontregeld. In combinatie met medicijnen, kunnen de bijverschijnselen wel onderdrukt worden maar het proces in het hoofd is helaas niet te stoppen. Toch kunnen sommige paarden hier nog wel oud mee worden en daarom toch gestart met de medicijnen. Lancelot kon er echter niets mee. Hij werd sloom, down, chagrijnig en ging in conditie alleen maar verder achteruit. Daarom besloot ik maar weer met de medicijnen te stoppen en hem extra te ondersteunen met biologisch voer van Bio-Ron. Dit leek een tijd lang dé oplossing te zijn. Hij was blij, vrolijk en gelukkig. Zijn conditie ging met sprongen vooruit en hij zag eruit alsof hij met zijn tweede jeugd bezig was. Die winter heeft hij nog lekker met zijn merrie's achter ons huis gestaan en genoten van het leider zijn.
Helaas bleek het proces in zijn hoofd sneller te gaan en agressiever te zijn dan wij voor mogelijk hadden gehouden. Een half jaar na de diagnose Cushing, hebben we hem in moeten laten slapen. Zijn toestand veranderde binnen een tijdsbestek van 5 uur van niet helemaal lekker zijn, in blindheid en ataxie. Op 21 april 2015 om kwart over 3 's nachts hebben we afscheid van hem genomen. Op anderhalve week na is hij 19 jaar oud geworden.....

Lancelot zal nooit vergeten worden. Hij was de beste en grootste vriend die een mens zich ooit zou kunnen wensen. Hij was mijn rots in de branding, mijn steun en toeverlaat, mijn zon en sterren. Hij was mijn paardje, mijn doel in het leven en mijn verantwoording waar ik volgens mijn beste kunnen voor zorgde. Maar hij zorgde zeker zo goed voor mij! Alles wat ik nu heb, heb ik aan hem te danken. Hij bracht mij bij, hij leerde mij en hij steunde mij. Hij was er altijd voor me in voor en tegenspoed.
Ik besef dat zo'n band tussen mens en dier zeldzaam is en ik ben eeuwig dankbaar dat ik het heb mogen mee maken. Ik had het voor geen goud willen missen ondanks de grote pijn bij het afscheid en de leegte die hij achterliet. Het is beter deze liefde meegemaakt te hebben en verloren, dan het helemaal nooit meegemaakt te hebben....
Bedankt voor alles, maatje! Dat je nu maar in vrede mag rusten <3.