Orca v/st. de Volharding
Geboren 04-08-1999. Overleden 17-12-2009
Vader: Kyros v/st. 't Hurkske
(Bram v/d Gathe x Ferry v/st. 't Hurkske)
Moeder: Isabella v/st. de Volharding
(Oberon v/st. Volmoed x Cinderella v. Stenenheul)
Zo'n 11 jaar geleden kreeg ik de vraag of ik bij iemand in Uitwijk een Welsh pony in wilde gaan rijden. Nou, dat wilde ik wel en ik er naartoe. Deze mensen bleken ook een Shetlandstal te hebben en daarnaast hadden ze een Welsh pony gekocht om aangespannen te gaan rijden. Toen ik daar kwam was er nog 1 veulen dat geboren moest worden en dat gebeurde op een dag dat ik daar op moest passen, omdat de familie weg moest. Het werd een hengstveulentje die de naam Orca v/st. de Volharding kreeg.
Ik was veel te vinden bij Orca en besloot uiteindelijk om hem te kopen. Dit met behulp van mijn vader, aangezien mijn saldo toentertijd nog niet toerijkend was. Orca was een prachtpaardje en toen hij 6 weken oud was, haalde hij op de premiekeuring een veulenpremie, waarbij hij achter de veulenkampioen liep.
Toen hij een maand of 8 oud was, is hij samen met zijn halfbroer Oscar gedurende een jaar vertrokken naar Broek op Lange Dijk waar ze in het koppel liepen. Na een jaar kreeg ik al een flinke Orca terug. Ik bracht hem toen onder op de Heuvelkamp, waar hij toen met mijn andere Shetlander Lancelot kwam te staan.
Met 2 jaar hebben we Orca laten castreren en vlak daarna bracht ik hem samen met Lancelot naar zijn nieuwe weiland dat ik had gehuurd. Toen hij 3 jaar oud was, hebben we hem ingereden en dat ging heel goed. Orca was ook een behoorlijke shetlander met zijn 1.07 meter. Daarnaast was hij zwaar en robuust met veel uitstraling waardoor mensen snel onder de indruk raakten.
In 2009 is hij mee verhuisd naar Herwijnen en een aantal maanden daarna vonden we hem ineens kreupel in de wei. Hij is toen mee naar huis gegaan waar de dierenarts hem heeft bekeken. Zij constateerde dat hij chronisch hoefbevangen was en dat hij daar de pijn vandaan had. Ik geloofde dat niet zo, omdat hij duidelijk pijn had aan 1 been. Na een aantal weken van getob zijn we naar de dierenkliniek in Kesteren gegaan om foto's te maken. Op deze foto's was te zien dat zijn hoefbeen maar een fractie gekanteld was, dat hij hele stevige voeten had en dat de pijn daar nooit vandaan zou kunnen komen. Ik vroeg hem toen om een foto te maken van zijn schouder. Deze vond ik er al een tijdje raar uitzien en na inspectie deelde de dienstdoende veearts mijn mening. Toen hij terug kwam vroeg hij me Orca in een stal te zetten en ik kon aan hem zien dat er iets ernstig mis was. En inderdaad... Op de foto's was te zien dat Orca's gehele boeg aan de linkerzijde uit elkaar lag. Vergelijkbaar met een schouder uit de kom, alleen is dit bij een paard niet meer te verhelpen. Daarnaast konden we ook enkele botsplinters zien op de foto. Orca moest een ongelofelijke pijn hebben, maar dat liet hij niet merken. Hij liep overal braaf achter me aan en zou me gevolgd zijn tot het einde, kapotte schouder of niet....
Wat zeg je nou van zo'n pony...Zo'n sterk karakter, zo eerlijk en betrouwbaar....
En zo eerlijk moesten wij ook tegenover hem zijn.. We hebben hem niet meer mee naar huis genomen.
De dierenarts zei me dat dat wel kon, gedurende een maand of 4 met flinke pijnstillers. Maar het eind was onvermijdelijk. Orca's leven liep op een eind en ik wilde hem die pijn niet aandoen. Het was zo al erg genoeg. Ik ben bij hem gebleven tot het eind, hoe moeilijk dat dat ook was.Iedereen heeft wel een angst voor de dood en een vriend die zoveel voor je over heeft, laat je niet in de steek als hij zoiets tegemoet moet treden.
Met een lege trailer gingen we dus huiswaarts, maar Orca ging in gedachten en in ons hart mee terug en daar is hij nog steeds.....
Uiteindelijk bleek dat wat Orca had, een afwijking van het skelet te zijn dat zelden voorkomt, maar als het voorkomt, dan meestal bij Shetlanders. Wat Orca overkomen is, was onvermijdelijk maar het is een wonder dat hij nog 10 fantastische jaren bij ons heeft mogen zijn!
